De opkomende bedreiging van aspergillose

Schimmelzoönosen vormen een groeiende bedreiging voor de menselijke gezondheid, met grote gevolgen voor de volksgezondheid en de diergeneeskunde. Van deze opkomende pathologieën is aspergillose bijzonder zorgwekkend vanwege zijn virulentie en overdraagbaarheid tussen dieren en mensen.

Hoe ziet de ziekte er bij dieren uit?

De epidemiologie van aspergillose laat een aanzienlijke prevalentie zien bij verschillende diersoorten. Bijzondere aandacht gaat uit naar intensief gekweekte vogels, zoals kalkoenen, en naar papegaaien en parkieten in volières. Zoogdieren, waaronder honden, paarden en herkauwers, zijn ook gevoelig voor Aspergillus-infectie. De geografische verspreiding van gevallen vanaspergillose is wereldwijd en wordt bevorderd door een warm, vochtig klimaat gevolgd door een droge periode.

De ziekteverwekker wordt voornamelijk overgedragen door de lucht, vanuit besmette omgevingen zoals hooi, graan of diervoeder. De klinische verschijnselen van de infectie verschillen per diersoort. Bij vogels overheersen de ademhalingssymptomen, terwijl bij honden vaak epistaxis wordt waargenomen. Bij paarden zijn de symptomen vooral acute moeilijkheden bij het opnemen van voedsel. Hoewelaspergillose minder vaak voorkomt bij zoogdieren, blijft het een probleem, vooral bij immuungecompromitteerde dieren. Bij vogels is het een belangrijke oorzaak van sterfte.

Rhinosinus aspergillose bij honden

Rhinosinus aspergillose bij honden tast de neusholten en/of sinussen aan, voornamelijk de frontale sinussen. Het is verantwoordelijk voor 12% tot 34% van de gevallen van chronische rhinosinusziekte bij honden. Het treft vooral jonge, actieve, dolichocefale honden. Tumoren, bacteriële infecties, vreemde lichamen en neusbijholtetrauma zijn verergerende factoren. Symptomen zijn onder andere:

• snurken
• epistaxis
• slijmerige afscheiding
• ulceratie van de neusgaten
• een soms hyperkeratotische neus
• en satelliet adenitis.

Als de ziekte onbehandeld blijft, kan zich een invasieve vorm ontwikkelen. Dit leidt tot botlyse, misvorming van het gezicht, uveïtis, panophthalmitis en hersenbeschadiging, soms met fatale afloop.

Naast deze rhinosinusvorm kunnen honden ook pulmonale aspergillose ontwikkelen, wat zeldzamer is bij katachtigen. Gevallen van gedissemineerde aspergillose met verlamming en pijn in de rug zijn gemeld bij Duitse herders, hoewel deze nog niet gedocumenteerd zijn in Frankrijk.

De diagnose van rhinosinusaspergillose is gebaseerd op :

• klinische en epidemiologische symptomen
• serologisch, histologisch
• histologisch
• cytologische analyses
• en mycologische kweken,
• en medische beeldvorming.

De voorkeursbehandeling is balneatie van de neusholten en frontale sinussen met een azole derivaat. Dit kan worden aangevuld met systemische antischimmelbehandeling in geval van invasie.

Aspergillose van de darmholte bij paarden

Aspergillose van de guttural pouch bij paarden, voornamelijk veroorzaakt door A. nidulans en A. fumigatus, wordt overgedragen door orofaryngeale besmetting tijdens uitademen en slikken. Symptomen zijn snurken, mucopurulente afscheiding, eenzijdige en intermitterende epistaxis en pijn bij palpatie van de oorspeekselklier. Arteriële, veneuze en neurologische complicaties kunnen optreden, met bloedingen en stoornissen zoals dysfagie en larynxverlamming tot gevolg. Hoewel zeldzaam, kunnen paarden ook pulmonale aspergillose ontwikkelen.

Omgevingsomstandigheden die de kieming van conidiën bevorderen en weefseltrauma zijn predisponerende factoren. De diagnose is gebaseerd op histologisch en cytologisch onderzoek, mycologische kweken en medische beeldvormingstests zoals endoscopie en radiologie. Angiografie kan nuttig zijn bij het lokaliseren van beschadigde slagaders.

De behandeling van aspergillose van de gutturale pouch is voornamelijk chirurgisch. Ligatie van de slagaders die verzwakt zijn door de schimmelplaque is essentieel om ernstige bloedingen te stoppen en te voorkomen. Deze procedure zorgt voor een snelle, spontane genezing van de schimmellaesies binnen enkele weken. Ligatie van de halsslagader kan worden uitgevoerd als noodmaatregel om bloedingen onder controle te krijgen of bij dieren met een lage economische waarde. Als het mediale compartiment is aangetast, is ligatie van de interne halsslagader noodzakelijk.

Abortus bij runderen

Aspergillose bij runderen leidt tot sporadische abortussen tijdens het tweede of laatste derde van de dracht. Deze aandoening heeft geen invloed op de vruchtbaarheid van de koe en tast de foetus niet systematisch aan. Gevallen van aspergillose bij runderen komen vooral voor in de winter, wanneer de dieren opgesloten zitten in hun stal en het kuilvoer besmet is. Besmetting vindt voornamelijk plaats door inslikken. Naast abortussen zijn ook gevallen van longaspergillose, mastitis aspergillosis en verspreide vormen van de ziekte, vooral bij kalveren, beschreven.

Aspergillose bij vogels

Aspergillose bij vogels, ook bekend als pulmonale aspergillose, bronchopulmonale aspergillose of aspergillaire pneumomycose, wordt gekenmerkt door besmetting via de lucht, waarbij de diepe luchtwegen de voorkeur genieten voor de ontwikkeling van de schimmel. Aviaire aspergillose wordt voornamelijk veroorzaakt door A. fumigatus, gevolgd door A. flavus. Klinische symptomen zijn vaak aspecifiek, zoals lethargie,eetlustgebrek of anorexie, of kunnen direct gerelateerd zijn aan betrokkenheid bij de luchtwegen, waaronder dyspnoe, rhinitis of stemveranderingen. De longen en luchtzakken zijn voornamelijk aangetast. De diagnose is gebaseerd op hematologische, cytologische en histologische analyses, mycologische kweken en medische beeldvormende onderzoeken zoals radiologie en tomografie.

Hoe wordt het overgedragen?

Aspergillus wordt voornamelijk overgedragen door inademing van sporen in de lucht. Dit gebeurt wanneer met schimmel besmet stof in de lucht zweeft, vooral bij het werken met compost, hooi of graan. In tegenstelling tot wat algemeen wordt gedacht, is de besmetting niet afkomstig van een dier dat aan aspergillose lijdt, aangezien de ziekte niet besmettelijk is. Er zijn echter verschillende besmettingsroutes mogelijk, waaronder de ademhalingsroute, de spijsverteringsroute, de cutane route, de transplacentaire route en de transcoquilliale route. De ademhalingsroute is de meest voorkomende, waarbij ingeademde conidia diep in de luchtwegen doordringen. Vogels, vee en paarden kunnen besmet worden door inademing van conidia die vrijkomen uit besmet strooisel of voeder.

Milieuomstandigheden, zoals warmte en vochtigheid, bevorderen de sporulatie van Aspergillus. Dit verhoogt de kans op besmetting via de lucht. Dieren die grootgebracht worden op plantaardige substraten en gevoed worden met voedergewassen en kuilvoer zijn gevoeliger voor besmetting. Deze kwetsbaarheid is ook duidelijk bij individuen die blootgesteld zijn aan slechte zoötechnische methoden. Daarnaast kunnen anatomische kenmerken die specifiek zijn voor bepaalde soorten en rassen, evenals de aanwezigheid van reeds bestaande pathologieën, trauma of vreemde lichamen het risico op het ontwikkelen van aspergillose verhogen.

De ziekte ontwikkelt zich gemakkelijker bij individuen die immuungecompromitteerd zijn, onder stress staan of blootgesteld zijn aan langdurige therapieën zoals antibiotica of corticosteroïden. De ziekte kan verschillende huisdiersoorten en wilde dieren in gevangenschap treffen, waarbij de klinische vormen en locaties variëren afhankelijk van de gastheer.

Wat zijn de symptomen bij mensen?

Bij mensen treft aspergillose voornamelijk immuungecompromitteerde personen en wordt het een opportunistische infectie. De oorzaken van deze immunosuppressie zijn divers: HIV-infectie, aplasie door chemotherapie of acute leukemie, immunosuppressieve behandeling na orgaantransplantaties of zelfs aangeboren immuundeficiënties. Neutropenie is de belangrijkste risicofactor voor ernstige invasieve infectie. De belangrijkste risicofactoren voor aspergillose zijn :

• Langdurige neutropenie (meestal > 7 dagen)
• Langdurige behandeling met hoge doses corticosteroïden
• Orgaantransplantaties, met name beenmergtransplantaties met graft-versus-host disease (GVHD)
• Geërfde stoornissen van de neutrofiele functie, zoals chronische granulomatose

A. fumigatus is de meest voorkomende oorzaak van invasieve longinfecties. Allergische bronchopulmonale aspergillose is een overgevoeligheidsreactie op A. fumigatus, die een longontsteking veroorzaakt die onafhankelijk is van de schimmelinfectie. Focale infecties bevinden zich meestal in de longen en vormen soms aspergillomen, massa’s filamenten ingebed in een eiwitmatrix, die vooral worden waargenomen bij patiënten met reeds bestaande longholten. Pulmonale invasieve aspergillose is de ernstigste vorm, die voornamelijk immuungecompromitteerde patiënten treft en een belangrijke doodsoorzaak is in leukemie- en orgaantransplantatie-eenheden.

Klinische presentatie

Er zijn twee vormen vanaspergillose: invasieve en niet-invasieve. Bij de invasieve vorm, die ernstiger is, dringt de schimmel het longparenchym binnen. Deze schimmel kan zich vervolgens verspreiden naar andere organen, wat leidt tot een risico op slagaderlijke schade, ischemie, necrose en vernietiging van het longparenchym.

Een onderzoek dat in 2000 werd uitgevoerd door het Agence nationale d’accréditation et d’évaluation en santé (ANAES) en de Société française d’hygiène hospitalière (SFHH) identificeerde twee belangrijke risicofactoren voor invasieve aspergillose in ziekenhuizen: immunodeficiëntie van de gastheer en exogene omgevingsfactoren. Wat deze laatste betreft, leiden werkzaamheden op het ziekenhuisterrein tot een aanzienlijke risicoverhoging. Grote bouwwerken en kleine onderhoudswerken vermenigvuldigen de concentraties Aspergillus fumigatus-, flavus- en niger-sporen in de lucht.

Het klinische spectrum van aspergillose is breed en varieert in ernst en op de aangetaste locatie. Klinische symptomen hangen af van het type infectie en de locatie, maar de long is het meest aangetast.

Pulmonale aspergillose wordt onderverdeeld in drie typen: invasief, aspergilloma en allergisch bronchopulmonaal. Ernstige invasieve longaspergillose komt voornamelijk voor bij neutropene immuungecompromitteerde patiënten en kan leiden tot septikemie. Omgekeerd is aspergilloma een lokale infectie in een longholte gekoloniseerd door Aspergillus. Allergische bronchopulmonale aspergillose ten slotte is het gevolg van een allergische reactie op Aspergillus en vertoont symptomen die lijken op astma.

Aspergillose kan ook de huid aantasten, zich uitend als knobbeltjes, erythemateuze plaques of maculopapels, en de sinussen, met sinusitis aspergillosis. Het kan ook de hersenen aantasten en meningitis of encefalitis veroorzaken, vooral bij immuungecompromitteerde patiënten of na lokale besmetting.

Invasieve vormen

Invasieve aspergillose is een ernstige infectieziekte die wordt veroorzaakt door de wijdverspreide verspreiding van een schimmel van het genus Aspergillus, voornamelijk Aspergillus fumigatus. Het treft voornamelijk immuungecompromitteerde patiënten en is de op één na meest voorkomende doodsoorzaak in ziekenhuizen als gevolg van een schimmelinfectie. Pulmonale betrokkenheid komt het meest voor. Het komt voornamelijk voor bij immuungecompromitteerde patiënten, vooral bij patiënten met neutropenie. Ongeveer 5-25% van de patiënten met acute leukemie, 5-10% van de ontvangers van beenmergtransplantatie en 0,5-5% van de patiënten die een anti-afstotingsbehandeling ondergaan na orgaantransplantatie worden getroffen. Het risico op invasieve aspergillose varieert per orgaantransplantatie, met een hogere prevalentie bij hart-longtransplantaties, gevolgd door lever-, hart-, long- en niertransplantaties. Daarnaast worden HIV-patiënten ook steeds vaker getroffen door deze ziekte.

De klinische verschijnselen van invasieve aspergillose zijn afhankelijk van het geïnfecteerde orgaan en de onderliggende aandoening. Er worden vier hoofdtypen onderscheiden: acute of chronische invasieve pulmonale aspergillose, tracheobronchitis en obstructieve bronchitis, acute invasieve rhinosinusitis en tot slot diffuse invasieve aspergillose, waarbij meerdere organen zoals de hersenen en de huid betrokken zijn. Complicaties kunnen ook optreden in de nieren, het hart, het beenmerg en de ogen, hoewel minder vaak. Koorts is niet altijd aanwezig, vooral bij patiënten die corticosteroïden krijgen. Invasieve aspergillose is de op één na meest voorkomende doodsoorzaak in ziekenhuizen als gevolg van een schimmelinfectie.

Niet-invasieve vormen

Niet-invasieve vormen van aspergillose worden gekenmerkt door lokale proliferatie van de schimmel zonder diffuse verspreiding door het lichaam. De meest voorkomende vormen zijn aspergilloma en sinusitis aspergillosis, waarbij de laatste zich kan ontwikkelen tot een invasieve vorm.

Aspergilloma of chronische longaspergillose ontstaat door kolonisatie van een longholte door een schimmel van het genus Aspergillus. Het komt vaak voor als een complicatie van tuberculose cavernes, een veelvoorkomend gevolg van longtuberculose, wat leidt tot lokale vernietiging van de long. Elk jaar ontwikkelen ongeveer 370.000 mensen een aspergilloom, met verschillende vormen afhankelijk van de grootte en de mate van geassocieerde longvernietiging. Bloedingen, die leiden tot het ophoesten van bloed, zijn een belangrijke complicatie van aspergillomen, soms levensbedreigend.

In termen van pathofysiologie is de vorming van tuberculeuze cavernes het gevolg van de vernietiging van het longparenchym na de initiële tuberculose-infectie. Pathogenese omvat waarschijnlijk een fase van initiële adhesie vanAspergillus-sporen aan het respiratoire epitheel. Deze hechting wordt gevolgd door de afscheiding van proteolytische enzymen die de schimmelkolonisatie vergemakkelijken en een lokale ontstekingsreactie uitlokken.

Klinisch gaat aspergilloma vaak gepaard met hemoptoë en een productieve hoest. Het kan zich echter ook presenteren met minder specifieke symptomen. De prognose voor deze aandoening is zorgwekkend, met een geschat jaarlijks sterftecijfer tussen 5 en 6%. Dit percentage kan oplopen tot 26% in gevallen van massale hemoptoë.

Aspergillose manifesteert zich meestal als een chronische infectie van de sinussen, soms in een pseudotumoruze vorm. De diagnose is gebaseerd op medische beeldvorming en soms bacteriologische en mycologische tests. Klinische vormen variëren van chronisch invasief tot niet-invasief, met symptomen als neusobstructie, pijn, rhinorroe en neuspoliepen. In ernstige gevallen kunnen complicaties optreden, waaronder oculaire abcessen of endocraniële complicaties, die soms de prognose bedreigen.

Inzoomen op Aspergillus

Soorten van het genus Aspergillus zijn saprofytische schimmels die wijdverspreid zijn in het milieu en regelmatig worden ingeademd door de menselijke bevolking. Ze koloniseren natuurlijke holtes die aan stof worden blootgesteld, voornamelijk de luchtwegen zoals de bronchiën en longen, en soms de uitwendige gehoorgangen, zonder schade van betekenis te veroorzaken.

Deze schimmels kunnen echter pathogeen worden en specifieke aandoeningen veroorzaken die bekend staan als aspergillose, vooral bij immuungecompromitteerde personen. De verantwoordelijke soorten zijn Aspergillus fumigatus, Aspergillus flavus, Aspergillus nidulans, Aspergillus versicolor, Aspergillus niger en Aspergillus terreus. Aspergillus fumigatus is bijzonder zorgwekkend omdat het een opportunistische ziekteverwekker is die ziekte kan veroorzaken bij mensen met een verzwakt immuunsysteem.

Aspergillus, die behoren tot het koninkrijk van de schimmels, zijn eukaryote organismen met een syncytiale structuur en worden gekenmerkt door hun heterotrofe voedingswijze. Ze planten zich seksueel of ongeslachtelijk voort. Traditioneel worden ze ingedeeld bij de Ascomycota. Hoewel aseksuele voortplanting overheerst, kunnen sommige leden van dit geslacht zich ook seksueel voortplanten.

Wat pathogeniteit betreft, beïnvloeden verschillende factoren Aspergillus-infecties, waaronder de virulentie van stammen, blootstelling aan de omgeving en vatbaarheid van de gastheer. Aspergillus kan verschillende mycotoxinen synthetiseren, zoals gliotoxine en aflatoxinen, die immunosuppressief, cytotoxisch en zelfs carcinogeen kunnen zijn. Daarnaast produceren deze schimmels antigene moleculen, zoals galactomannaan, die gebruikt worden in de serologische diagnose van aspergillose.

Aspergillose is een mycose die wereldwijd voorkomt en vaker voorkomt in warme, vochtige streken. Hoewel het niet besmettelijk is, zijn er verschillende besmettingsroutes mogelijk, waaronder respiratoire, digestieve, cutane, transplacentaire en transcoquillaire besmetting.

Hoe wordt de ziekte gediagnosticeerd?

Diagnostische methoden voor Aspergillus-infecties omvatten over het algemeen het kweken van monsters op specifieke schimmelmedia enhistopathologische analyse van weefselmonsters. Testen opgalactomannaanantigeen in serum of bronchoalveolaire lavagevloeistof is ook gebruikelijk.

Positieve sputumkweken voor Aspergillus kunnen het gevolg zijn van omgevingscontaminatie of niet-invasieve kolonisatie bij patiënten met een chronische longziekte. De betekenis hiervan is echter beperkt, behalve bij patiënten met een hoog risico. Aan de andere kant zijn sputumkweken vaak negatief bij patiënten metaspergilloma ofinvasieve longaspergillose.

Vaak worden röntgenfoto’s van de borst gemaakt. Computertomografie ( CT) van de borst is echter gevoeliger en wordt aanbevolen voor patiënten met een hoog risico, zoals patiënten met neutropenie. Er kan een CT-scan van de sinussen worden gemaakt als een sinusinfectie wordt vermoed.

De definitieve diagnose is vaak gebaseerd op kweek enhistopathologie van weefselmonsters, meestal verkregen door bronchoscopie of percutane biopsie. Deze tests kunnen echter veel tijd in beslag nemen en zijn niet altijd doorslaggevend. Beslissingen over behandeling zijn daarom vaak gebaseerd op een sterk klinisch vermoeden. Bloedkweken zijn over het algemeen negatief, zelfs in gevallen vanAspergillus endocarditis, hoewel echocardiogrammen tekenen van intracardiale vegetatie kunnen laten zien.

Galactomannaan antigeentests zijn specifiek maar soms niet erg gevoelig, vooral in vroege gevallen van invasieve pulmonale aspergillose. PCR kan gevoeliger zijn dan alleen kweek om de stam van Aspergillus te identificeren. Daarnaast kunnen galactomannaan en 1,3-β-D-glucan verhoogd zijn in bloed en hersenvocht bij patiënten met hersenbetrokkenheid. Bij diagnostische twijfel kan de negativiteit van deze testen helpen om een aspergilloom uit te sluiten.

Wat is de behandeling?

De behandeling van aspergillose is gebaseerd op aanbevelingen van de Infectious Diseases Society of America uit 2008. De behandeling bestaat uit verschillende opties, waaronder voriconazol dat in eerste instantie intraveneus wordt toegediend en daarna zo snel mogelijk oraal, en lipidederivaten van amfotericine B als voriconazol niet werkt of gecontra-indiceerd is. Caspofungine en posaconazol kunnen worden overwogen als tweedelijnsbehandeling.

Onderzoek naar aspergillose is gericht op het verbeteren van ons begrip van de infectiemechanismen en het ontwikkelen van effectievere behandelingen. Vooruitgang in microscopie en biotechnologie maakt de weg vrij voor nieuwe therapeutische benaderingen. Genomische, transcriptomische, proteomische en metabolomische methoden worden gebruikt om een beter inzicht te krijgen in deze pathogene schimmels. Sommige onderzoeksinstituten, zoals het Hans-Knöll Instituut in Jena, Duitsland, richten zich op dit onderwerp en onderzoeken effectievere medicijnen en technieken om het immuunsysteem te versterken.

Er wordt een aantal geneesmiddelen gebruikt om aspergillose te behandelen, waaronder voriconazol, posaconazol,isavuconazonium, amfotericine B (inclusief lipideformuleringen) en waar nodig echinocandines. Invasieve infecties worden over het algemeen agressief behandeld, met speciale aandacht voor het stoppen van immunosuppressie. Aspergillomen daarentegen kunnen chirurgie vereisen in plaats van systemische antischimmelbehandeling, vooral als er een risico op hemoptoë is.

Voor profylaxe kan posaconazol of itraconazol overwogen worden bij patiënten met een hoog risico, zoals patiënten met graft-versus-host ziekte of neutropenie geassocieerd met acute myeloïde leukemie.

Resistentie tegen schimmels

Antifungale resistentie bij Aspergillus is een groeiende uitdaging bij de behandeling van schimmelinfecties. Het wordt aanbevolen om stammen te testen op antifungale gevoeligheid zodra ze in kweek geïdentificeerd zijn. Verschillende isolaten van dezelfde patiënt kunnen verschillende gevoeligheden hebben. Sinds het einde van de jaren 1990 is resistentie tegen antimycotica ontstaan, met een toenemende prevalentie, vooral in bepaalde regio’s van West-Europa en Scandinavië.

Resistentie wordt voornamelijk geassocieerd met triazolen, een klasse antischimmelmiddelen die vaak wordt voorgeschreven als eerstelijnsbehandeling. Het is vaak te wijten aan mutaties in het eiwit waartegen triazolen gericht zijn, lanosterol 14α-demethylase, dat gecodeerd wordt door het cyp51A-gen. Deze mutaties maken stammen resistent tegen meerdere triazolen tegelijk. Sinds 2010 zijn er ook andere resistentiemechanismen geïdentificeerd.

Dit fenomeen is zorgwekkend omdat het de beschikbare therapeutische opties beperkt. Bovendien zijn triazolen vaak de enige moleculen die oraal kunnen worden toegediend. Resistentie kan zich zelfs ontwikkelen bij patiënten die nog nooit antischimmelmiddelen hebben gekregen. Dit suggereert dat resistente stammen zich in de omgeving verspreiden. Gezien het kleine aantal beschikbare antischimmelmiddelen en het risico dat resistentie zich wereldwijd verspreidt, zijn surveillance en onderzoek naar nieuwe therapeutische strategieën essentieel om deze groeiende uitdaging in de behandeling van aspergillose-infecties aan te gaan.

Besmetting voorkomen

Algemene preventiemaatregelen zijn gericht op het verminderen van de blootstelling aan Aspergillus in de werkomgeving, met name in de landbouw en agrovoedingsindustrie. Het is essentieel om goede oogst- en opslagpraktijken te volgen voor diervoeder, stro en strooisel. Alle potentiële besmettingsbronnen moeten worden geëlimineerd. Het minimaliseren van blootstelling aan stof is essentieel. Bij gebruik van gemechaniseerde methoden is een goede beluchting en ventilatie van het bedrijf essentieel, net als regelmatige reiniging.

Het is cruciaal om werknemers bewust te maken van de risico’s van Aspergillus en het belang van preventieve maatregelen. Ze moeten de nodige middelen hebben om een goede persoonlijke hygiëne te handhaven. Deze omvatten toegang tot drinkwater, zeep, papieren handdoeken en een verbanddoos. Aparte kluisjes voorkomen besmetting van persoonlijke bezittingen. Geschikte en goed onderhouden werkkleding en persoonlijke beschermingsmiddelen zijn ook nodig om blootstelling te beperken.

Wat persoonlijke gewoonten betreft, wordt aanbevolen om zoveel mogelijk afstand te houden van stofproducerende activiteiten en om een FFP2-beschermingsmasker te dragen bij het werken met beschimmelde materialen. Persoonlijke hygiënevoorschriften, zoals het regelmatig wassen van de handen tijdens de werkdag en een verbod op drinken, eten of roken op de werkplek, moeten worden nageleefd. Het is ook raadzaam om werkkleding regelmatig schoon te maken en je aan het einde van de dag om te kleden.

Voor werknemers met immunodeficiëntie is het belangrijk om medisch advies op te volgen over het voortzetten van het werk. Elke activiteit waarbij plantenstof wordt verspreid, moet worden vermeden. Als je blijft werken, moet je mogelijk een ademhalingstoestel met ondersteunde ventilatie gebruiken.

Wat is de status van de ziekte?

Wat de status van de ziekte betreft, is het belangrijk om te specificeren dat wat de gezondheid van dieren betreft. Aspergillose wordt niet beschouwd als een besmettelijke dierziekte. Dit betekent dat de ziekte in het algemeen niet overdraagbaar is tussen dieren, noch door direct contact, noch door andere vormen van overdracht.

In termen van volksgezondheid is aspergillose niet aangifteplichtig. Bijgevolg worden gevallen van aspergillose niet systematisch gemeld aan de gezondheidsautoriteiten. Andere infectieziekten moeten wel gemeld worden om epidemiologisch toezicht te garanderen en de volksgezondheid te beschermen. Er moet ook op worden gewezen dat aspergillose nog niet wordt erkend als beroepsziekte.

Met andere woorden, werknemers kunnen niet profiteren van de erkenning van aspergillose als beroepsziekte voor specifieke vergoedingen of uitkeringen in verband met hun beroepsactiviteit.

Ten slotte geeft de indeling van Aspergillus fumigatus in gevarengroep 2 aan dat het een gezondheidsrisico inhoudt. Dit risico bereikt niet het niveau van gevaar dat pathogenen in gevarengroep 3 inhouden. Deze classificatie is van vitaal belang voor de regelgeving op het gebied van gezondheid en veiligheid op het werk. Er moeten specifieke maatregelen worden genomen om blootstelling van werknemers aan dit type pathogeen te voorkomen.