Een auto-immuunziekte is een aandoening van het immuunsysteem waarbij het lichaam per ongeluk zijn eigen weefsels en cellen aanvalt, waardoor ontstekingen en schade in verschillende organen ontstaan. De exacte oorzaken zijn nog niet volledig bekend, maar meestal zijn er genetische, omgevings- en hormonale factoren bij betrokken. Er bestaan verschillende veel voorkomende auto-immuunziekten, zoals lupus, reumatoïde artritis en multiple sclerose. Symptomen van auto-immuunziekten variëren afhankelijk van de ziekte en het aangetaste orgaan, maar kunnen vermoeidheid, gewrichtspijn, huiduitslag en maag-darmklachten omvatten. De behandeling van auto-immuunziekten is vaak afhankelijk van immunosuppressieve medicijnen om de abnormale immuunrespons te verminderen. Langdurige medische follow-up is vaak noodzakelijk om de aandoening onder controle te houden en de levenskwaliteit van patiënten met auto-immuunziekten te verbeteren.
Auto-immuunziekten zijn een groep complexe immuunsysteemaandoeningen waarbij het afweersysteem van het lichaam, dat normaal gesproken verantwoordelijk is voor de bescherming van het lichaam tegen infecties, per ongeluk zijn eigen weefsels en cellen begint aan te vallen. Deze auto-immuunreactie veroorzaakt ontstekingen en schade in verschillende organen en weefsels van het lichaam. Er zijn meer dan 80 soorten auto-immuunziekten geïdentificeerd, elk met specifieke kenmerken en verschillende doelwitten. Enkele van de meest voorkomende auto-immuunziekten zijn reumatoïde artritis, systemische lupus erythematosus, multiple sclerose, de ziekte van Crohn en type 1 diabetes.
Reumatoïde artritis (RA) is een van de meest voorkomende auto-immuunziekten. Het wordt gekenmerkt door ontsteking van de gewrichten, wat leidt tot pijn, stijfheid en gewrichtsmisvorming. RA kan ook andere organen en systemen in het lichaam aantasten. Hoewel er geen definitieve genezing bestaat, kan RA effectief worden behandeld met de juiste medicijnen en behandelingen.
De meeste auto-immuunziekten zijn niet te genezen, maar kunnen vaak onder controle worden gehouden met medische behandelingen. Het belangrijkste doel van behandelingen is het onderdrukken van de abnormale immuunrespons, het verminderen van ontstekingen en het verlichten van de symptomen. In sommige gevallen kan volledige remissie worden bereikt, wat betekent dat de symptomen tijdelijk verdwijnen. Het is echter belangrijk om langdurig medisch toezicht te houden om de ziekte onder controle te houden en opflakkeringen te voorkomen.
Auto-immuunziekten kunnen op elk moment in het leven ontstaan, maar worden vaak gediagnosticeerd bij jongere volwassenen, meestal tussen de 20 en 50 jaar. Het is echter niet ongebruikelijk dat ze op andere momenten verschijnen, ook bij kinderen en ouderen. Uitlokkende factoren kunnen genetische aanleg, infecties, hormonen en omgevingsfactoren zijn.
Zeldzame auto-immuunziekten zijn onder meer het Goodpasture-syndroom, een aandoening waarbij het immuunsysteem de longen en nieren aanvalt; dermatomyositis, gekenmerkt door spier- en huidontsteking; en granulomatose met polyangiitis, een vasculitis die de kleine bloedvaten aantast. Deze ziekten komen minder vaak voor dan de belangrijkste auto-immuunziekten, maar vereisen gespecialiseerde medische aandacht.
Symptomen van auto-immuunziekten variëren afhankelijk van de specifieke ziekte, maar kunnen vermoeidheid, gewrichtspijn, huiduitslag, koorts, maag-darmklachten en meer omvatten. Om een nauwkeurige diagnose te stellen, zal een arts een volledige medische evaluatie uitvoeren, inclusief een medische geschiedenis, lichamelijke onderzoeken en bloedonderzoek. Tests die specifiek zijn voor auto-immuunziekten, zoals auto-antilichamen, kunnen ook noodzakelijk zijn. Een vroege diagnose is essentieel voor een effectief beheer van de ziekte.
Verschillende auto-immuunziekten kunnen aanzienlijke vermoeidheid veroorzaken. Het is bijvoorbeeld bekend dat systemische lupus erythematosus (SLE) extreme vermoeidheid veroorzaakt, evenals reumatoïde artritis (RA) en multiple sclerose (MS). Deze vermoeidheid kan invaliderend zijn en de levenskwaliteit van de patiënt aanzienlijk beïnvloeden. Vermoeidheid geassocieerd met auto-immuunziekten kan te wijten zijn aan chronische ontstekingen, bloedarmoede, aanhoudende pijn, slaapstoornissen en andere ziektegerelateerde factoren. De intensiteit kan van persoon tot persoon variëren en kan soms slopend zijn. Het beheersen van vermoeidheid gerelateerd aan auto-immuunziekten kan aanpassingen van de levensstijl, medicijnen om ontstekingen onder controle te houden en strategieën voor stressbeheersing vereisen.
Er is geen specifieke auto-immuunziekte die consequent gewichtsverlies veroorzaakt. Sommige auto-immuunziekten, zoals de ziekte van Crohn, kunnen echter onbedoeld gewichtsverlies veroorzaken als gevolg van problemen met de opname van voedingsstoffen, chronische diarree en buikpijn. Dit gewichtsverlies kan zorgwekkend zijn en vereist medisch management om de voedingsstatus van de patiënt te stabiliseren. Het is belangrijk op te merken dat gewichtsverlies als gevolg van auto-immuunziekten vaak ongewenst is en in samenwerking met een beroepsbeoefenaar in de gezondheidszorg moet worden beheerd om mogelijke complicaties te minimaliseren.
De schildklier is een endocriene (of hormonale) klier, gelegen tegen de slokdarm en die schematisch de vorm heeft van een vlinderdas. Het bestaat in wezen uit blaasjes met wanden bestaande uit een enkele laag cellen en die het colloïde bevatten, voornamelijk bestaande uit thyroglobuline. De twee hormonen die door de schildklier worden uitgescheiden zijn triiodothyronine (T3) en tetraiodothyronine (T4 … Lees meer
De ziekte van Graves, ook bekend onder de naam Graves , is een auto-immuunziekte die de schildklier aantast, die hyperthyreoïdie of hyperfunctie van deze klier veroorzaakt. De ziekte van Graves vertegenwoordigt met name 76% van hyperthyreoïdie. Het treft bij voorkeur relatief jonge vrouwen, maar het kan desalniettemin op elke leeftijd voorkomen. Een beetje geschiedenis Robert James Graves was een Ierse chirurg. Nadat hij in 1835 … Lees meer
Het syndroom van Gougerot-Sjögren (GSS) is een immuunziekte die voornamelijk de exocriene klieren aantast. Als gevolg van lymfocytaire infiltratie van de speekselklieren of de lacrimale klieren, of soms beide, zijn de belangrijkste klinische verschijnselen droog speeksel en/of droge ogen. Tandartsen worden over het algemeen ingeschakeld om complicaties en orale ongemakken te behandelen die worden veroorzaakt … Lees meer
Jeneverbes, waarvan de botanische naam Juniperus communis L. is , behoort tot de Cupressaceae familie. De essentiële olie is afkomstig van de vruchtkegels of “jeneverbessen”. Essentiële olie van de jeneverbes, van een boom met een rijke geschiedenis, wordt al eeuwenlang beschouwd als een wondermiddel. De oorsprong gaat terug tot de prehistorie, toen de eigenschappen al … Lees meer
De ziekte van Crohn is een transmurale chronische inflammatoire darmziekte . Het treft meestal het distale ileum en de dikke darm , maar kan overal in het spijsverteringskanaal voorkomen. Symptomen zijn onder meer diarree en buikpijn. Abcessen, interne en externe fistels en obstructie van de darm kunnen optreden. Extra-intestinale symptomen, waaronder artritis, kunnen ook voorkomen. Een beetje geschiedenis De naam van Burrill Bernard Crohn die … Lees meer
Gemmotherapie is een gespecialiseerde vorm van fytotherapie waarbij gebruik wordt gemaakt van knoppen, jonge scheuten en wortels van bomen en planten. Het staat bekend als “globale embryonale fytotherapie” en is grondig bestudeerd door experts zoals Dr. Henry en Drs. Bergeret en Tétau. Gemme: ontleend aan het Latijnse gemma “knop” en naar analogie van vorm en … Lees meer
De meeste geneeskrachtige planten vormen geen significant gezondheidsrisico; er zijn echter gevallen waarin sommige kruiden ongewenste effecten kunnen veroorzaken. Daarom is het gebruik ervan beperkt tot bepaalde situaties. Om de mate van toxiciteit van een stof te beoordelen, moet rekening worden gehouden met factoren die specifiek zijn voor de blootgestelde persoon, zoals leeftijd, gewicht, geslacht, … Lees meer