Ziekte van Graves, auto-immune thyreoïditis veroorzaakt

De ziekte van Graves, ook bekend onder de naam Graves , is een auto-immuunziekte die de schildklier aantast, die hyperthyreoïdie of hyperfunctie van deze klier veroorzaakt. De ziekte van Graves vertegenwoordigt met name 76% van hyperthyreoïdie. Het treft bij voorkeur relatief jonge vrouwen, maar het kan desalniettemin op elke leeftijd voorkomen.

Een beetje geschiedenis

Robert James Graves was een Ierse chirurg. Nadat hij in 1835 exophthalmische struma had beschreven, gaf hij zijn naam aan de ziekte van Graves . Geboren in Duitsland op 27 maart 1796, stierf hij in Dublin op 20 maart 1853.

Kleine herinnering aan de schildklier

De schildklier is een hormonale klier die zich naast de slokdarm bevindt in de vorm van een vlinderdas. Het bestaat ook uit een groep blaasjes gevormd uit een enkele cellaag, voornamelijk bestaande uit thyroglobuline. Deze schildklier produceert in wezen twee hoofdhormonen: T3 (trijoodthyronine) en T4 (tetrajoodthyronine) of thyroxine, die een sleutelrol spelen bij het celmetabolisme en de energieproductie.(in de vorm van ATP). Nog een schildklierhormoon: thyroïdcalcitonine, dat vooral in verband wordt gebracht met groei. Ook is aangetoond dat hyperthyreoïdie een grotere impact heeft op jonge vrouwen dan op mannen, en dat het zich meestal manifesteert in een erfelijke (of genetische) vorm. Het kan echter ook het gevolg zijn van andere ziekten (zoals diabetes mellitus).

Focus op hyperthyreoïdie

Hyperthyreoïdie kan inderdaad een abnormaal hoge secretie van schildklierhormonen veroorzaken . Het lichaam van een persoon met de ziekte van Graves produceert dus auto-antilichamen van het immunoglobuline type IgG . Deze antilichamen, gericht op het lichaam zelf, zijn met name permanent gehecht aan de schildklierreceptoren voor thyroïdstimulerend hormoon of TSH-thyroïdstimulerend hormoon. De meeste patiënten hebben daarom deze antistoffen, TSI genaamd: Thyroid Stimulerende Immunoglobulinen.

Wat is de ziekte van Graves?

De ziekte van Graves treft ongeveer 0,5% van de bevolking en is verantwoordelijk voor de meeste gevallen van hyperthyreoïdie (50 tot 80%). Net als bij hyperthyreoïdie alleen, vertegenwoordigen vrouwen de overgrote meerderheid van degenen die door deze ziekte worden getroffen. De ziekte van Graves komt daarom vaker voor bij vrouwen van jonge tot middelbare leeftijd en de piek ligt tussen de 40 en 60 jaar, maar kan nog steeds op elke leeftijd voorkomen.

Deze ziekte is auto-immune thyreoïditis met zowel genetische als omgevingsfactoren, die beide uiteindelijk gemakkelijk kunnen leiden tot het ontstaan van deze ziekte. Bepaalde subklassen van HLA klasse II-genen zijn geïdentificeerd als predisponerende genetische factoren, en een consistentie van de ziekte van Graves werd gevonden bij 35% van de identieke tweelingen. Een familiegeschiedenis van de ziekte van Graves is in feite geassocieerd met een verhoogd risico op de ziekte en een hogere leeftijd .

Gewoonlijk is het aandeel van T3 dat door de schildklier wordt uitgescheiden ongeveer 20% van het totaal, maar bij de ziekte van Graves neemt het toe tot ongeveer een derde .

Wat te doen bij hyperthyreoïdie?

Het is belangrijk om te worden gescreend op milde tot vroege hyperthyreoïdie (TSH tussen 0,1 en 0,240 mIE/L) en overactieve schildklier (TSH tussen 0,240 en 0,500 IU/L), die ook klinische en biologische monitoring vereisen. Er moet een passende etiologische beoordeling worden uitgevoerd om de mogelijke ziekte van Graves of een hete schildkliernodus te diagnosticeren. Minimaal is een schildklierecho nodig, eventueel een schildklierscan. Specialistisch advies kan nodig zijn.

Alvorens over te gaan tot synthetische thyreostatica (carbimazol, thiomazol), is het altijd mogelijk om te beginnen met een zachtere beteugeling in de kruidengeneeskunde. Bovendien kunnen de twee therapeutische benaderingen complementair zijn en altijd zorgen voor medische, klinische en biologische monitoring.

Wat zijn de symptomen van de ziekte van Graves?

Hyperthyreoïdie is direct gerelateerd aan de ziekte van Graves en kan echter bepaalde tekenen en symptomen veroorzaken, zoals thermofobie, spijsverteringsstoornissen, ernstig gewichtsverlies, gevoel van spanning en beven, verhoogde hartslag met tachycardie, ademhalingsfalen, chronische vermoeidheid, enz.

Bij sommige vormen van de ziekte van Graves worden deze symptomen soms geassocieerd met een groot struma , zwelling van de huid op de benen en oogaandoeningen waarbij de bollen ongewoon groot lijken of “uitpuilen” met een gevoel van droge en brandende ogen.

Waar staan we als het gaat om klinisch onderzoek naar natuurlijke behandelingen?

Bloed kornoelje :

In combinatie met Viburnum lantana is Cornus sanguinea een uitstekende behandeling voor hyperthyreoïdie (ziekte van Graves) met tekenen van thyreotoxicose, tachycardie, gewichtsverlies, tremoren van de ledematen, thermofobie, prikkelbaarheid, hyperemotiviteit of zelfs diarree.

De Gremil:

Grémil is begiftigd met antithyroid-activiteit. Het vertraagt de schildklierfunctie door verschillende mechanismen :

Remming van enzymatische dejodering van thyroxine T4 tot triiodothyronine T3
Remming van de opname van jodium in de schildklier
Door te combineren met TSH gaat het dus de werking ervan tegen, zonder wijziging van het groeihormoon
Remming van activatie van intrathyroïde adenylcyclase

Citroenmelisse :

Geïndiceerd bij milde hyperthyreoïdie, of zelfs de ziekte van Graves, hebben extracten van Lycopus virginicus , Lycopus europaeus , Melissa officinalis , of zelfs Lithospermum officinale , inderdaad antithyroid-activiteit en kunnen interageren met G-immunoglobulinen die specifiek zijn voor de ziekte van Graves door remming van hun binding aan de TSH receptor capaciteit.

Nigella :

Nigella wordt verder aanbevolen bij auto-immuunziekten, zoals multiple sclerose, de ziekte van Graves, reumatoïde artritis, systemische lupus erythematosus, het syndroom van Reiter, enz.

Medische bibliografische bronnen en klinische onderzoeken :

Eiling R, Wieland V, Niestroj M. Improvement of symptoms in mild hyperthyroidism with an extract of Lycopus europaeus (Thyreogutt® mono). Wien Med Wochenschr. 2013
Beer AM, Wiebelitz KR, Schmidt-Gayk H. Lycopus europaeus (Gypsywort): effects on the thyroidal parameters and symptoms associated with thyroid function. Phytomedicine. 2008
Michael Auf’mkolk, Jonathan Car. Ingbar, Ken Kubota, Syed M. Amir, Sidney H. Ingbar. Extraits and Auto-Oxidized Constituents of Certain Plants Inhibit the Receptor-Binding and the Biological Activity of Graves ‘Immunoglobulins. Endocrinology, 1985
Gheita TA, Kenawy SA. Effectiveness of Nigella sativa oil in the management of rheumatoid arthritis patients: a placebo controlled study. Phytother Res. 2012
Sourgens H. et al., Antihormonal Effects. TSH and Prolactin-Suppressing Properties of Lithospermum officinale and other Plants, Planta Med, 1982
Auf’mkolk M. et al., Inhibition by Car certain Plant Extracts of the Binding and Adenylate Cyclase Stimulatory Effect of Bovine Tryrotropin in Human THyroid Membranes, Endocrinology
Winterhoff H. et al., Antihormonaleffects of plant extracts. Pharmacodynamic effects of lithospermum officinale on the thyroid gland of rats; comparison with the effects of iodide, Horn Metab Res., 1983
Yarnell E. et al., Botanical Medicina for Thyroid Regulation, Alternative and Complementary Therapies, 2006
Dhom G., Wernze H. On the antithyrotropic and antigonadotropic mechanism car of action of Lithospermum officinale. (Morphological studies of the rat hypophysis), Acta Endocrinol, 1963

Clementine. M.
Schrijver van wetenschappelijke artikelen
Naturopath – Aromatherapeut / Herbalist – Fytotherapeut
Adviseur klinische fyto-aromatherapie en etnogeneeskunde