Cranberry, het therapeutische gebruik ervan in zijn urine-indicaties

De cranberry werd voor het eerst gebruikt door de indianen van Noord-Amerika voor voedsel en therapeutische doeleinden (om de urinewegen te desinfecteren), en werd vervolgens ontdekt door Europeanen, die het voor het eerst gebruikten aan boord van schepen die de Atlantische Oceaan overstaken om scheurbuik te bestrijden , vanwege de hoge vitamine C-inhoud .

Een beetje geschiedenis

Al in het midden van de 19e eeuw hielpen Duitse artsen hun medicinaal gebruik over de hele wereld te verspreiden om urineweginfecties te voorkomen en te behandelen . Vanaf 1920 werd het gebruik van cranberrysap bij de behandeling van urineweginfecties wijdverbreid. Verlaten na de Tweede Wereldoorlog, met de verschijning van synthetische antibiotica, dit gebruik geleidelijk relevant werd weer in de Verenigde Staten in de jaren 1960, toen de belangstelling voor de geneeskrachtige eigenschappen van vers fruit van de plant begon opnieuw. , Op hetzelfde moment als we merkten de eerste resistentie tegen antibiotica . Het therapeutisch gebruik ervan in zijn urine-indicaties is dus gemeengoed geworden sinds het einde van de jaren negentig.

Wat zijn de belangrijkste farmacologische eigenschappen van cranberryvruchten?

Preventieve eigenschappen bij urinaire E. coli-infecties:

Een pilotstudie uit 2015 bevestigt inderdaad het belang van een cranberry-extract in de preventie van niet-ernstige lagere urineweginfecties . Een overzicht van gepubliceerde wetenschappelijke studies samen met een meta-analyse uitgevoerd in 2017 geeft aan dat veenbessen het risico op UWI met 26% verminderen. Ze concludeert dat veenbessen effectief kunnen zijn bij het voorkomen van herhaling van urineweginfecties bij doorgaans gezonde vrouwen .

Verzurende eigenschap:

Veenbessen lijken daarom door hun hoge zuurgehalte een verzurende kracht te hebben op de urine-pH . Dit wordt in feite verklaard door de remming van de ontwikkeling van Escherichia coli- bacteriën die zich vermenigvuldigen bij neutrale pH.

Escherichia coli adhesieremmende eigenschap :

Cranberry remt ook de aanhechting van gramnegatieve ( Escherichia coli ) en grampositieve ( Enterococcus faecalis ) bacteriën . Het werkt in het bijzonder door de synthese van de bacteriewand en die van adhesie-eiwitten te verminderen op het niveau van type P-pili van colibacillus. Deze remmingen veroorzaken een afname van de adhesie van bacteriën aan de wanden van de urinewegen en zijn te wijten aan de aanwezigheid van type A proanthocyanidinen (PAC-A), ook wel type A procyanidol-oligomeren (OCP-A) genoemd. De hippuur- en hippuurhydroxyzuren in veenbessen oefenen ook deze antibacteriële afgifte-activiteit uit .

Een studie in 2016 toonde aan dat naast proanthocyanidinen, andere verbindingen, voornamelijk flavonoïden, de biofilmvorming van Escherichia coli kunnen tegengaan en ook de hydrofobiciteit van het uropathogéniques-steeloppervlak van Escherichia coli in vitro kunnen veranderen , een van de eerste stadia van lidmaatschap.

Fructose oefent ook een niet-klevende werking uit op bacteriën . Het concurreert met name met D-mannoses, suikers die de vagina-, blaas- en perineale wanden bekleden en waaraan Escherichia coli zich normaal vastklampt met pili type 16. Door mannose te vervangen, maakt fructose de eliminatie van bacteriën mogelijk via de dalende paden .

Een ander voordeel van cranberry-extracten is dat het gebruik ervan de resultaten van cytobacteriologisch onderzoek van de urine (ECBU) echter niet wijzigt .

Anti-lithiasische eigenschap:

Van cranberrysap wordt gezegd dat het het risico op calciumoxalaatlithiasis verhoogt. Het zou echter ook het risico op fosfocalcische lithiasis verminderen .

Antibacteriële en antivirale eigenschappen:

• H. pylori adhesieremmende werking :

Veenbessen verminderen in vivo en in vitro de hechting van de bacterie Helicobacter pylori (verantwoordelijk voor gastritis en zweren ) op het maagslijmvlies. Deze eigenschap is met name te danken aan moleculen met een hoog molecuulgewicht in de cranberry- totum , de NDM’s.

• Remmende werking van tandplak:

Deze eigenschap van met name cranberry-NDM’s opent de weg naar de preventie en/of behandeling van tandcariës en parodontitis .

• Antivirale werking:

Veenbessen hebben in vitro antivirale eigenschappen op virussen van verschillende soorten: primaten rotavirus SA-11, bacteriofagen T2 en T413. NDM’s geëxtraheerd uit veenbessen remmen de adhesie van het influenzavirus aan gastheercellen , waardoor de besmetting en verspreiding ervan wordt geblokkeerd.

Antioxiderende eigenschappen:

• Ontstekingsremmende werking:

In vivo verbetert de inname van een methanolisch extract van cranberrybessen ook de antioxidantstatus en beperkt het de facto de ontsteking in een pootoedeemmodel. Op darmcellen verminderen cranberry-polyfenolen daarom oxidatieve stress, ontsteking en mitochondriale disfunctie. Bij 50-plussers zijn de fenolverbindingen en flavonoïden in cranberrysap dus biologisch beschikbaar en hebben ze een gunstig effect op de antioxidantstatus.

Een onderzoek uit 2016 toonde aan dat NDM’s van cranberry’s nuttig kunnen zijn als modulerende therapeutische middelen om inflammatoire artropathieën van TMJ te voorkomen of te behandelen, terwijl ze in vitro de productie van cytokines (IL-6, IL-8, VEGF) door menselijke synoviale fibroblasten van het gestimuleerde kaakgewricht beperken. door IL-1β.

• Antikankeractiviteit:

In verschillende onderzoeken remmen cranberry-extracten uiteindelijk de groei van kankercellen in vitro effectiever dan andere natuurlijke componenten.

• Cardiovasculaire en metabole activiteit:

Veenbessen wijzigen onder andere bepaalde bloedparameters (toename van HDL, afname van geoxideerd LDL). Een significante afname van geoxideerd LDL (verantwoordelijk voor de ontwikkeling van atherosclerose ) werd aangetoond bij mannen die 14 dagen cranberrysapsuppletie gebruikten. Dit suggereert een gunstig effect van deze plant bij de preventie van hart- en vaatziekten die verband houden met atherosclerose.